ادبیات شیرین
شعر دانی چیست؟ مرواریدی از دریای عقل/ شاعر آن افسونگری کاین طرفه مروارید سفت// صنعت و سجع و قوافی هست نظم و نیست شعرادبیات شیرین
شعر دانی چیست؟ مرواریدی از دریای عقل/ شاعر آن افسونگری کاین طرفه مروارید سفت// صنعت و سجع و قوافی هست نظم و نیست شعرمست آمدم که مستانه بمیرم.....!
نام شعر : مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم ...
نام شاعر : استاد بزرگ شعر معاصر ، شهریار
| مست آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم | مستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرم |
| درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانه | کاکل همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم |
| میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــم | پیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم |
| من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رام | در دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم |
| شمعی و طواف حرمی بود که می خواست | پروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم |
| مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاست | بگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم |
| بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــش | تا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم |
| گو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آور | تا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم |
| آن ســـلســــله ی زلـف که زنار دلـــــم بــــــود | در گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم |
| ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم است | اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم |
| در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاق | بگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم |
| در گوشـــه ی کاشـــانه بســـی سوختـــم اما | آن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم |
آب را گل نکنیم.....!
آب را گل نکنیمدر فرودست انگار کفتری می خورد آب
یا که در بیشه ای دور سیره ای پر می شوید
یا در آبادی کوزه ای پر می گردد
آب را گل نکنیم
شاید این آب روان می رود پای سپیداری تا فروشوید اندوه دلی
دست درویشی شاید نان خشکیده فرو برده در آب
زن زیبایی آمده لب رود
آب را گل نکنیم
روی زیبا دوبرابر شده است
چه گوارا این آب
چه زلال این رود
مردم بالا دست چه صفایی دارند
چشمه هاشان جوشان گاوهاشان شیرافشان باد
من ندیدم دهشان
بی گمان پای چپرهاشان جا پای خداست
ماهتاب آنجا می کند روشن پهنای کلام
بی گمان در ده بالا دست چینه ها کوتاه است
مردمش می دانند که شقایق چه گلی است
بی گمان آنجا آبی آبی است
غنچه ای می شکفد اهل ده باخبرند
چه دهی باید باشد
کوچه باغش پر موسیقی باد
مردمان سر رود آب را می فهمند
گل نکردنش ما نیز
آب را گل نکنیم
شعر به یاد ماندنی مادر از استاد ایرج میرزا
داد معشوقه به عاشق پیغام
که کند مادر تو با من جنگ
هرکجا بیندم از دور کند
چهره پرچین و جبین پر آژنگ
با نگاه غضب آلود زند
بر دل نازک من تیری خدنگ
مادر سنگدلت تا زنده است
شهد در کام من و تست شرنگ
نشوم یکدل و یکرنگ ترا
تا نسازی دل او از خون رنگ
گر تو خواهی به وصالم برسی
باید این ساعت بی خوف و درنگ
روی و سینه تنگش بدری
دل برون آری از آن سینه تنگ
گرم و خونین به منش باز آری
تا برد زاینه قلبم زنگ
عاشق بی خرد ناهنجار
نه بل آن فاسق بی عصمت و ننگ
حرمت مادری از یاد ببرد
خیره از باده و دیوانه زبنگ
رفت و مادر را افکند به خاک
سینه بدرید و دل آورد به چنگ
قصد سرمنزل معشوق نمود
دل مادر به کفش چون نارنگ
از قضا خورد دم در به زمین
و اندکی سوده شد او را آرنگ
وان دل گرم که جان داشت هنوز
اوفتاد از کف آن بی فرهنگ
از زمین باز چو برخاست نمود
پی برداشتن آن آهنگ
دید کز آن دل آغشته به خون
آید آهسته برون این آهنگ:
آه دست پسرم یافت خراش
آه پای پسرم خورد به سنگ